Dag Marietje…

Vandaag bedacht ik me opeens dat ik na de geboorte van de kleine niets meer met mijn blog gedaan heb. Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik geïnsemineerd werd met het winnende zaadje waaruit mijn prachtige en lieve dochter ontstaan is. Vandaar dat het een mooie dag is om het blog eens bij te werken!

Op zaterdag 27 januari ben ik voor controle naar het MCL gestuurd door de verloskundige. Het leek erop dat ik wat vruchtwater verloor (volgens de test-stick was dit echter niet zo) en ik had koorts.

In het MCL werd ik aan het CTG-apparaat gelegd waarmee men de kleine Marietje en mij in de gaten konden houden. We deden het allebei keurig qua metingen.

De gynaecoloog kwam ook nog even langs. Ik werd gecontroleerd met zo’n geweldige metalen eendenbek 😳 (in Nij Barrahûs gebruikt men kunststof exemplaren, veel minder pijnlijk!!) en ik kreeg nog een echo om te kijken hoe de kleine Marietje er bij lag.
Alles was in orde, dus ik werd weer naar huis gestuurd.

Thuis heeft mam de wieg nog opgehoogd en ik deed voornamelijk rustig aan.
’s Avonds ben ik lekker op tijd naar bed gegaan, maar had wel last van het onderzoek met de eendenbek. Het was allemaal nogal gevoelig “down under”.

’s Nachts rond 4 uur werd ik wakker van de buikpijn. Ik vervloekte die akelige eendenbek terwijl ik naar het toilet beneden ging.  Na het toiletbezoek ging ik terug naar bed en kroop met een kussen tegen m’n buik in een zo comfortabel mogelijke houding omdat ik buikpijn had. Slapen deed ik niet echt meer en ik merkte dat de buikpijn erger werd met uitschieters. Tegen 5 uur ben ik beneden in een stoel gaan zitten en besefte me dat dit toch wel eens weeën zouden kunnen zijn.

Ik ben begonnen met timen met een app op m’n telefoon en rond half 6 belde ik toch maar de verloskundige. Die zei dat ze er aan zou komen. Ik belde mam om te vertellen dat ik de verloskundige gebeld had, dat ze nog niet hoefde te komen (het is nog zooo vroeg) en dat ik haar wel zou bellen als ik meer wist.

Ondertussen werd ik steeds misselijker door de pijn. Ik voelde steeds meer de drang om over te moeten geven en dat vind ik altijd zo vreselijk eng. Ik liep met klamme handen door de kamer te ijsberen en af en toe kromp ik ineen van de buikpijn.

Op een gegeven moment heb ik toch mam maar gebeld met de vraag of ze wilde komen. Ik merkte dat ik toch echt ging overgeven en ik kon wel wat support gebruiken.
Meteen na het gesprek de voordeur opengezet voor het geval de verloskundige er zou zijn en daarna op een drafje naar de badkamer voor dat wat ik al vreesde.

Terwijl ik in de badkamer aan het overgeven was, hoorde ik de verloskundige al binnen komen. Toen ik klaar was en mezelf even opgefrist had kon ik plaats nemen op het kraambed voor de controles. Tijdens de controles kwam mam ook al binnen.

Ik bleek dus inderdaad echt weeën te hebben en inmiddels zat ik ook al op 3 cm ontsluiting! De verloskundige belde met de verloskamers in het MCL dat we er aan zouden komen. Rond 6.30 uur ging ik me klaarmaken voor vertrek. Een emmer en een flesje met water mee in de auto , want ik voelde me nog steeds flink beroerd!

In de whatsapp-groep m’n zusje en nicht op de hoogte gebracht. M’n nicht zou tenslotte de foto’s maken van de bevalling!

De 20 minuten naar Leeuwarden die normaal zo voorbij zijn, leken nu voorbij te kruipen. Ik hield de emmer stevig vast en probeerde de weeën weg te puffen zoals ik geleerd had.

Iets na 7 uur kwamen we aanrijden bij de SEH van het MCL. Mam regelde een rolstoel voor me. We moesten na een paar meter rijden een stoepje op, dus ik stapte uit om het stoepje op te komen. Ik merkte dat ik het lopen prettiger vond dan het rijden in zo’n metalen rolstoel van het ziekenhuis. Ik ben vervolgens maar naar de verloskamers gelopen terwijl mam en de verloskundige regelmatig even vroegen of het nog ging. Ik vond mezelf eigenlijk best wel “bad-ass” op dat moment 😅

Op de verloskamers aangekomen hebben we mij aangemeld en mocht ik plaats nemen in verloskamer 4.

M’n tassen geparkeerd en eerst maar weer een controle door de verloskundige.
Ze brak ook m’n vliezen en het leek er op de Marietje in het vruchtwater gepoept had.

De verpleegkundige en gynaecoloog kwamen ook langs om zich voor te stellen en om even kort uit te leggen hoe en wat.
Al gauw kwam m’n nicht ook de kamer binnen. Ze begon al snel met de camera te klikken.

Toen ik op het bed lag werd er een infuus geprikt en werd ik weer aangesloten op de CTG. Helaas was kleine Marietje met de CTG niet goed in de gaten te houden, dus kreeg ze een elektrode op haar hoofd om haar te kunnen monitoren.
Je kon op het scherm van de CTG wel zien dat ze dat NIET kon waarderen.

De weeën kwamen steeds sneller en waren vrij heftig. Op een gegeven moment lukte het niet meer om ze weg te puffen omdat ze zo snel achter elkaar kwamen. Ik had al een paar keer laten vallen dat ik wel een ruggenprik zou willen als het niet meer ging en tegen 9 uur heb ik toch maar aan de verpleegkundige gevraagd of ze het in gang wilde zetten.

Omdat de weeen zo pijnlijk waren, heb ik ook nog een paar keer overgegeven.
Ik was blij met de emmer die ik mee had, dat is net wat groter dan die kleine kotsbakjes van karton. Vind ik persoonlijk makkelijker!

Eerst kwam de gynaecoloog nog langs met het verplichte informatieve praatje, maar internet had mij natuurlijk al voorgelicht en ze vertelde eigenlijk niets nieuws. Er werd doorgegeven dat ik naar de verkoeverkamer zou komen, maar er moest eerst een anesthesist beschikbaar zijn.

Zo rond 10 uur kwam het verlossende woord en kon ik met bed en al naar boven gereden worden. Mam ging gelukkig mee, want die ruggenprik vind ik maar eng. Dat gepoer in je rug… Doodeng!
Ik kreeg niets meer mee van het ritje naar boven. Ik was nog wel bij bewustzijn maar was eigenlijk al “out”. Ik heb alleen een paar flarden meegekregen.

In de verkoever werden we opgevangen door een aardige mevrouw die ons vertelde dat de anesthesist nog even bezig was, maar bijna bij ons zou komen. Ik werd weer aangesloten op wat apparatuur met wat bekabeling en bleef goed m’n best doen om de weeën nog zoveel mogelijk weg te puffen.
Toen de anesthesiste zich bij m’n bed meldde, werd ik spontaan weer wat alerter.
De beste man was namelijk niet heel goed in z’n people-skills.

Voorstellen? Daar deed hij niet aan. Hij gaf aan dat ik op de rand van het bed moest komen zitten en met een kussen op schoot voorover moest buigen. Er kwam eerst nog  een wee die ik weg moest puffen, dus ik bleef nog heel even liggen en focussen op m’n ademhaling.
Het ging meneer duidelijk niet snel genoeg, want hij snauwde dat ik op de rand moest gaan zitten.

Uiteindelijk zat de ruggenprik er zomaar in en was de nare anesthesist gelukkig snel weer weg. De aardige mevrouw van de verkoever kwam melden dat ik nog even moest blijven liggen om te controleren of de prik goed gezet was.

Na een aantal minuten had ik al veel minder pijn en kreeg ik weer wat praatjes. Ik heb zelfs nog even getelefoneerd met m’n zusje.

Tegen 11 uur is er getest of de ruggenprik goed zat en mocht ik weer terug naar de afdeling. Deze keer kreeg ik de rit terug wel mee. Aangezien ik ’s ochtends toch nog een paar keer overgegeven had, was ik vreselijk hongerig inmiddels! Mijn moeder en nicht ook… Dus die gingen even een poosje naar het restaurant om wat te eten. Ik kon rustig even m’n ogen dichtdoen en even bijtanken…  Ondertussen kreeg ik extra medicatie via het infuus om de weeën op te wekken. Die waren namelijk aardig afgezwakt na de ruggenprik. Ik voelde me ondertussen kiplekker!

Vlak na 12 uur kwam men langs met de kar met eten.
Ik bestelde twee broodjes en een stukje suikerbrood. Man, wat was het lekker om weer even wat te eten. Een boterham met gebraden gehakt, daar vind ik normaal gesproken niet zoveel aan, ging heel snel naar binnen. Daarna ook nog een boterham met hagelslag!
Het suikerbrood (het lekkerste) bewaarde ik tot het laatste.

Helaas… Na de lunch werden de weeën al snel weer sterker en pijnlijker. Door de pijn gooide ik al snel m’n lunch er weer uit omdat ik weer zo beroerd was.

De tijd tussen de weeën werd steeds minder en ze werden ook weer steeds pijnlijker. Op een gegeven moment voelde het alsof ik naar het toilet moest. Ik had al best veel gelezen over bevallingen op internet en wist dat dit best een teken kon zijn dat ik klaar was om te persen. Ik gaf het aan bij de verpleegkundige en die schakelde de gynaecoloog in. Die was echter nog even ergens anders bezig.

De weeën werden steeds sterker en het voelde steeds meer alsof er iets uit moest. Ik kon het bijna niet meer tegenhouden en de verpleegkundige had nogmaals even contact met de gynaecoloog. Op een gegeven moment kon ik het echt niet meer tegenhouden en schreeuwde ik het uit dat ze op moesten schieten.

Toen stond er toch snel een gynaecoloog bij m’n bed en werd er gevoeld hoe het was met de ontsluiting. Het was genoeg! Ik moest nog heel even sterk zijn, m’n bed werd omgebouwd en daarmee klaargemaakt voor de bevalling.

Toen ik eindelijk mocht gaan persen wist ik meteen dat dit was wat ik had gevoeld…
Eerst een paar keer persen om even door te krijgen hoe het werkt en daarna een paar keer flink m’n best gedaan. Met 5 minuten persen voelde ik opeens dat er iets naar buiten kwam… Ik had bij de zwangerschapscursus een filmpje gezien van een bevalling waarbij je ziet dat de baby even draait nadat het hoofdje er uit is.
Ik voelde deze beweging ook echt gebeuren en daarna volgde de rest van het lijfje.

Even een schreeuw van de kleine en ze werd vervolgens bij mij op m’n buik neergelegd.
Wat een ervaring! Ze is er… Even uitblazen. De klok stond op 14.47 uur.

“Is het echt een meisje?” vroeg ik eigenlijk als eerste. Ik had een aantal keren gedroomd dat het plotseling een jongetje zou zijn. Maar het was nog steeds een meisje gelukkig.

En omdat ik het nog met niemand gedeeld had, kwam al snel de prangende vraag van m’n moeder: “Hoe heet ze?”

                                    ♥   LIZA   ♥

Vernoemd naar m’n moeder, wiens officiële eerste naam Elizabeth is.

Ze heeft heerlijk een tijdje bij me gelegen en toen werd ik geholpen om haar voor het eerst aan te leggen voor borstvoeding. Geen pretje, maar het ging op zich wel. Het was wel een heel bijzonder moment.

M’n zusje was er al snel om haar tantezeggertje te verwelkomen op de wereld.
En ook m’n zwager en neefje kwamen al gauw om Liza te bewonderen.

Tegen een uur of vijf ging ik een poging doen om te douchen. Aangezien je na het krijgen van een ruggenprik ook geplast moet hebben voor je met ontslag mag, kon ik dat ook meteen onder de douche proberen. Uiteraard erg spannend, maar het ging prima.
Ik was nog wel erg wiebelig en moest me goed vasthouden, maar wat was die douchebeurt even lekker zeg!

Daarna aangekleed (ook niet heel snel uiteraard) en weer even op het bed gaan zitten om Liza vast te houden. Ze is zo klein en lief!

De verpleging kwam met 3 maaltijden aanzetten voor m’n moeder, m’n nicht en mij.
Het was een bord bami die niet heel geweldig was, maar door het zware werk en het overgeven had ik vreselijk honger en ging het er toch aardig in.

Na het eten ging m’n nicht vast naar huis en gingen mam en ik ons verder klaar maken voor vertrek. Van te voren de verloskundige nog even gebeld zodat zij de kraamverzorgster kon inseinen.

Alle tassen ingepakt en de meesten had mam al voor het eten in de auto geladen.
De laatste tas volgestopt en nog een tasje met handige dingen van het MCL meegekregen.
Zo rond 19 uur vertrokken we richting huis… Ik in de rolstoel, de maxicosi met Liza op schoot en mams achter de rolstoel. Nu had ik het niet graag gelopen, in tegenstelling tot hoe ik ’s ochtends binnenkwam.

Zo rond half 8 waren we thuis en om 8 uur was de kraamverzorgster er voor de eerste uitleg. Ik kreeg uitleg over het aanleggen aan de borst, het opmaken van het wiegje etc.
Ook kreeg ik het advies om de eerste nacht niet alleen te slapen.

M’n moeder bleef gelukkig de eerste nacht bij me slapen. Alhoewel ik zelf geen oog dichtdeed. Mams naast me in bed en Liza in de wieg tegen m’n bed aangeschoven.
Maar man wat was ik trots! Op m’n kleine Liza en op mijzelf!